AGRESIÓN.19 (derradeiro acto de biolencia)

r.i.p. (ripio definitivo): é esta unha agresión stoniana e nerviosa, e é este un enigma de baixa intensidade, unha lingua rosada de can sedento bebendo viño barato besarabo. linguas mortas: babel (as escaleiras da torre levan a odesa, levan ó negro mar da historia ou, quén sabe, moito máis lonxe).




r. é a radio, non importa a emisora, é a radio, dá o mesmo que sexa de galena (quen lembra un aparato de radio de galena?) ou transistor (quen lembra…?).



i. é un número imaxinario que expresa o valor da raíz cadrada de menos un, sempre de menos un, salvo casos alucinantes que son inimaxinables por moito que lles fagamos nichos no regazo dos versos: non hai tren que non leve a birkenau.




humildes floreiros de vidro e flores malva de cardo e nunca lirios amarelos irritantes.




pi é unha letra grega coa que se pechan os círculos viciosos.




seguramente un lirio amarelo a fin de contas non deixa de ter o seu encanto e toda a irritación se atopa na mirada, nunha mirada torpe e biolenta.




pensas acaso que o poeta…? (queridísima chus, chus pato). imposible pensar en otra cosa (queridísimo bolaño, queridísimo roberto bolaño, me estás oyendo, inútil?). o meu merlo voou do pentagrama de espiños. un billete de intercar enriba da mesa, uns versos antigos (xa apenas quedan versos), un fragmento dunha conversación que dous descoñecidos manteñen ó meu carón: siempre llueve cuando las nubes vienen de toledo.




define nube, queridísima ou queridísimo lectora ou lector: nuve (por suposto, con uve), define a biolencia dunha nuve que veña de toledo tal e como se agora mesmo este non lugar se chamara para nós madrid, se chamara para nós madrid nun mes de setembro de mil novecentos oitenta e seis nunha estación de autobuses de finais de verán.



define biolencia dun xeito visceral e inevitable… en defensa propia, digo.

ÚLTIMA E INÚTIL REGRESIÓN

AGRESIÓN.18

define ollos de cardo, ollos malva de cardo, ollos malva de flor de cardo; define mirada de flor de ollos, mirada de flor malva de biolencia.

AGRESIÓN.17

define chus pato.




neste instante está vostede (si, vostede) en pleno paralelo 17. norte ou sur, cara ou cruz, branco ou negro, hache ou be… a todo lector lle chega máis pronto ou máis tarde a hora de decidirse, de tomar partido, de partirse, de decantarse (o meu merlo tamén se decantou). o poeta resulta entón (agora) completamente innecesario e pode abandonarse sen máis ós seus recordos ata fundirse no silencio do chío fabuloso que escoitou un día cando aínda soñaba co don da trascendencia.




do tamaño dos peixes, dos ciclos reproductivos, das mareas, dos ventos, da inmensidade do mar. deixarse arrastrar por un cardume irisado sen darlle importancia ó feito intrascendente de poder respirar. ter un instante, eso si, un destello de lucidez, e mirar para as estrelas, miralas unha por unha e todas xuntas porque esa é a orixe e ese é o fin último: luz que se apaga, lapa derrotada entre dous dedos, enerxía definitivamente transformada, trastornada, consumida.




define roberto bolaño.




…al final de un día cualquiera. me estás oyendo, inútil? life is long, my love has gone away from me. imposible pensar en otra cosa.




“pensas acaso que o poeta cando escribe está no máis adecuado estado óptimo de saúde?”

…a actriz metida no seu papel, o papel dunha actriz: ‘define biolencia’, dille (di).

AGRESIÓN.16

circunnavegar a historia polo paralelo 17, polo paralelo 38… verificar detalles na esfera armilar.




gralla. gralla. gralla.




o xen da lírica, o código da circulación sanguínea (os ingleses levan a contraria por sistema, pero inventaron o fútbol e inventaron os beatles e inventaron a hora do té e inventaron a flema británica e seguramente inventaron algunha outra cousa que se me esquece agora).




o paradoxo do conxunto de números imaxinarios ó elevar unha vocal ó cadrado e obter menos un. e os de letras agardando a que viñeran os de ciencias para darnos conta do valor que teñen os signos… os poetas contando polos dedos (spitzweg).




as grallas e a torre de narla… e o meu merlo na póla dun loureiro na hora do máis fondo recendo negándose a asubiar a miña fermosísima melodía, me estás oyendo, inútil? life is long, my love has gone away.




os nomes das cousas, onde buscar os nomes das cousas, de tantísimas cousas? cada cousa e o seu nome e unha boca, unha man, unha ollada, un vínculo co mundo (todos os nomes perdidos son sombras de sombras na hora do máis fondo recendo).




biolencia é un paxaro negro pousado nunha sombra mentres o tren da noite circula polos raís de ferro de dous paralelos de distinto radio (excentricidades). o tren. horario de trens con saída para birkenau (vagóns repletos de ollos malva de cardo con sabor a fume e a lamento). biolencia é o nome do paxaro, do único paxaro.




gralla.gralla.gralla.



meu merliño, enmudecido, agardando que cheguen as primeiras cereixas no medio e medio do poema, no medio e medio dun loureiro, no medio e medio da desolación. supoño que o merlo é tamén un invento inglés.

AGRESIÓN.15

queridísimo ray lamontagne (dous puntos), toda a poesía, toda a maldita poesía que perdeu o meu merlo e que foi parar á túa boca milagrosa, á túa gorxa de fondas corredoiras e de inconsolables letanías. queridísimo ray lamontagne (outros dous malditos puntos), daría todo o que non terei nunca por poder…, por saber…, por levar no peito esa portentosa marabilla, esa criminal maneira de facerme voar, de botarme ó leito inmaterial da tristeza coas plumas de todos os indios nos meus dedos e coa mirada malva, sempre malva destes ollos de cardo que nunca foron meus e que me levan e me levan e me levan: vai mahoma a lamontagne.




gone away from me. life is long, my love has gone away from me.




me estás oyendo inútil? life is long and my love has gone away from me.




profanador de cemiterios, profanador de textos, de todo tipo de cemiterios e de textos (que diferencia hai entre un cemiterio e un texto?).




define texto, pretexto, contexto… define cemiterio, pretexto, contexto… define gone away from me.




post para ela novamente (ela, a miña amada): nós estamos atrapados nas redes do enigma neste mar de area e de notable brisa e así ten que ser que nos vamos desfacendo desfacendo desfacendo (desfalecendo).




define biolencia, queridísima e platónica chus pato, define ti biolencia co teu manual de materialismo lírico político, co teu discurso poético filosófico, coa túa bífida gramática de escarnio e cicatrices; si, define biolencia agora que sabes todo o que eu nunca darei sabido e agora que ignoras todo canto eu non sei que ignoro.



toda a poesía en paquita la del barrio, en ray lamontagne, en arquivos sonoros que circulan pola rede de redes e que van a dar a la mar que es el morir e por eso eu vou alma en pena cunha cámara nas mans profanando cemiterios e sentindo na pel unha peculiar electricidade, un medrar de plumas (ave do paraíso, barroco paxaro impertinente e impenitente).

PENÚLTIMA REGRESIÓN

AGRESIÓN.14

ter a sensación de xogar con lume: profanar cemiterios (cunha cámara dixital nas mans ter a sensación de profanar cemiterios). entrar neles en silencio e sair deles calado…




define cemiterio, profanar, sensación, silencio…




o meu merlo esqueceu a súa canción e vaga cego polo bosque azul dos cazadores. de novo temo o fatal desenlace. constantemente temo o fatal desenlace: crónica dunha vida anunciada.




anotación: reler con calma algún día a barthes.




outra anotación: reler con calma algún día calquera texto que tivera lido antes (condición sine qua non), só da relectura se sobrevive, fugazmente, coma un fotón nunha botella cunha punta de encofrar: o fotón non ten por que sabelo, que sabe un puto fotón?




non hai que preocuparse demasiado, co paso do tempo todo se conmemora, abonda con ser un pouco estúpido para acaparar a atención de alguén que mira para os estúpidos ou de alguén que é máis estúpido. o mundo está tan sumamente neurótico que aboda con morrer pronto ou matarse antes para que todo quede xustificado e todo quede sinalado, profetizado, previsto, suxerido, apuntado, indicado e todos os –ados que se me esquezan agora. malo de quen non sabe morrer a tempo, a lentitude pasou de moda e a moda pasou dos lentos: fast food.




define lentitude, defínea con calma, de vagar, sen présa ningunha, temos todo o verso (apenas quedan xa versos) para nós, para nós que pasamos en silencio polos pasos de cebra do futuro. escombro somos e ó escombro voltaremos.



queridísima chus pato, pouco máis podo dicirche. torpe. así eu, tan torpe, tan necio (tan paramecio).

AGRESIÓN.13

[A MEU TÍO CÉSAR]

flores salvaxes, flores salvaxes sobre unha tumba que nunca teremos porque é preferible ciscar a cinza polo aceite aínda fresco dalgunha paisaxe con sabor a constable, ou a corot mesmamente, meu amor. flores salvaxes ou, se o prefires, silvestres, que é un salvaxismo menos doente.




post para heriberto bens: estimado heriberto, cambio toda a túa poesía por unha flor de cardo nunha tarde ventosa de maio. xa ves, estimado heriberto, xa ves que pouco pago pola literatura…




post para paquita la del barrio: querida paquita, nunca sabería que dicirche, é probable que df sexa unha cidade que xa non exista porque bolaño marchou con ela dentro (bolaño levaba sempre dentro grandes cidades e tamén cidades miserables).




post para ray: benquerido ray, todos os meus dentes a cambio desa voz coa que me canto mentres me vou chorando mansamente, mentres me vou embebendo e resecando precipitadamente (mente precipitada, pensamento abocado ó precipicio: único e incompleto pensamento).




post para a miña amada: meu amor, ti e máis eu describimos labirintos que semellan xardíns de babilonia e, se ben os dous sabemos infelizmente que xa estamos perdidos para sempre, non deixamos de deambular pegadiños ó mirto para non despertar desta mentira.




post para chus pato: nalgún verso teu está toda a miña mortal caligrafía e xuro que con ela está tamén a man e o corpo e a infame boca aberta do inmenso cocrodilo que me agarda. non sei cal é o verso nin sei cal podería ser o meu innecesario epitafio…




post para min mesmo: grandísimo fillo da grandísima puta… se os porcos te comeran de pequeno, se no vulto de sabas ou toallas no que te arrouparon deixándote xa por morto non foran darche alento e darche vida… se non tivera acontecido tanto… en que acertaches despois de tantas noites e días e de tantas palabras e silencios? contra que pluma se vai medir o teu anodino e burdo corazón?

(II) AGRESIÓN.12

da tagte es. ou non, pero por momentos tanto ten.




ler antes de escribir ou escribir antes de ler ou por onde se empeza cando todo está sen facer, cando todo está desfeito?




define birkenau (podes botar man de tanta bibliografía como queiras, podes facer chuletas, podes autolesionarte para saber en carne propia o que pode sentir un corpo cando cambia de estado sólido a gasoso).




na esfera pintada por holbein o xoven no seu cadro os embaixadores aparece a liña divisoria entre castellanos e portugueses e unha caveira tratada dun particular xeito para ofrecer a anamorfose máis curiosa das que teñamos noticia (mirar a superficie do cadro dende un lateral, case sen ángulo). puntos de vista. puntos de braille. o punto de vista dos cegos, dos cegos ollos malva da flor de cardo.

AGRESIÓN.12

andar ó vagabán polo corpo de muller que para min inventaches nalgún escenario inconcreto do pasado e que resiste.




“no quiero saber a qué me aproximo, no quiero indagar. afortunadamente, tengo mala memoria, a menudo en reposo o en lo indeciso.” suliñado de cor laranxa na páxina 154 dun libro que collín novamente nas mans despois de non sei canto tempo e que collín por coller, sen necesidade (impulsos caprichosos que me alegran e me asustan a partes iguais).




define mouvement 7 tinta sobre papel.




all the wild horses. era esa a desembocadura do río que pasaba manso baixo a ponte das poldras? cal era o río, cal a ponte, cal o motivo dese camiño, deses ollos cheos de pés descalzos? ollos de cardo en flor, ollos de fráxil consistencia.




me estás oyendo inútil? toda a miña poesía apenas un instante, un feroz instante de soberbia e vanidade…

AGRESIÓN.11

nas noites nas que se arde sen lume coma nunha cacharela de apalpadas murnas. nas noites nas que o camiño é un segmento indescifrable de pisadas pola sombra sen sombra das ausencias (cando un é a súa propia ausencia, unha ave estática no ceo, arrolado paxaro sen futuro). nas noites nas que o medo ten tantos matices… urco atroz.




o coche está en pleno proceso de transformación (de omnívoro a herbívoro en menos de vinte segundos) e mentres tanto en bagdad todo está aínda por vir, por ver, por voar (a manía das aves, de case todas as aves).




silencio de (glenn) branca




noites en branco (en branco satén, en branco branquísimo de zurbarán, en branco sobre branco) que son as noites máis densamente negras, as noites máis longas do ano sen que a eclíptica importe, sen que os millóns de datos que cada milésima de segundo son recollidos en centos de observatorios poidan servir absolutamente para nada.




mil e unha noites debería ser o título dun tango e sherezade tería que arquear o seu corpo coma un bandoneón ata facer saltar a banca polos aires, polos bos aires queridos de damasco, dese oriente próximo tan lonxano que un escribe e escribe e escribe e nunca da chegado (como fixeches ti, querida ou queridísima chus, chus pato, chus de epiceno nome?). un día terás que dicirmo aínda que non te entenda, aínda que te escoite como se estivera a ler el extranjero na miña adolescencia e me quedara para sempre coa palabra asfódelo na lingua e camus se reducira a unha abrótega en flor ó final da primavera.

TERCEIRA REGRESIÓN

AGRESIÓN.10

…et qu’il mouille son lit.




hai unha clara proliferación de comportamentos esquizoides cando se pasan horas cun mando da play nas mans e coa cama sen facer, coa comida aínda no plato, coa dificultade evidente de realizar unha lectura comprensiva de textos obxectivamente simples (todo texto é por definición obxectivamente simple a pesar de que non poidamos descifralo: xerarquías mentais).




fotografíar unha fotografía… nun cemiterio fotografiar unha fotografía, unha antiga fotografía de alguén a quen xa ninguén recorda.




en lausanne, onde nunca estiven, nese lugar onde a arte brut atopou o seu nicho. penso hereticamente na posibilidade de ver un día as miñas obras alí contidas, as miñas contidas obras alí contidas, naquel pequeno inmenso continente.




biolencia...




son tan numerosos os perigos que seguir vivo non deixa de parecerse a un milagre, a un día de voda en caná ou a unha tarde fría de catecismo nunha aldea perdida na memoria.




...son lit. un colchón de la, unha botella de auga quente cunha punta de encofrado dentro (primeiro laboratorio de física e, definitivamente, único laboratorio de física: unha botella e unha punta nunha cama con colchón de la). la-la-la (trío cunha punta de encofrado dentro).




define biolencia, meu amor, define biolencia co teu puñal de berros recortando pola liña de puntos os meus nervios, os meus fráxiles nervios.



toda a miña literatura unha punta de encofrado dentro dun verso de chus pato (unha botella de auga quente nunha cama fría con colchón de la).

AGRESIÓN.9

Φ




a sección áurea foi despois, pero antes, incluso moito antes, moitísimo antes, foi a sección feminina coa canastilla e o feixe de frechas dun vermello intenso e un xugo que en nada parecía o noso xugo, o xugo que nos uncía ás nosa vacas e ó carro ou ó arado de ferro pesado e cruel coma unha lección de logaritmos para un neno sen ánimo de lucro.




queridísima chus pato, reler é constatar que non sempre te entendo ou que quixera estar seguro de entenderte porque no fondo sei que todo o que escribo apareceu algo máis tarde neses teus libros que ti escribiras antes.




ray lamontagne ou paquita la del barrio…




define biolencia (podería servir un debuxo, un trazo cun dedo nas areas molladas desa praia discontínua e con flocos de lá que marca o contorno das nosas humidades). todo vale, todo vale para definir esa cor de flor de cardo do teu sexo oferente e inabarcable.

AGRESIÓN.8

ray lamontagne.




que será daquel baixo infame na rúa jazmines, daquel baixo que era o espazo-tempo que separaba o inferno do purgatorio e donde, teño que dicilo, houbo instantes de felicidade, de miserable felicidade?




a miña tuberculose. as biopsias. o cancro de paco (oito horas nun quirófano para morrer oito meses despois). de que nos servía tanta poesía naqueles tempos duros de ametralladora, de tirados ó monte da máis inconsciente resistencia? alí foi a fractura, o abismo ingrávido e viscoso que me deixou esta mirada de molusco, estes ollos de terra e cemiterio.




o teclado e a disposición das letras: que criterios de orde e desconcerto foron os aplicados para deixar o 'a' nunha beira e o 'h' tan mudo no centro mesmo, nesa liña imaxinaria que pasa por greenwich e que determina a hora e o día no que che dixen por vez primeira pero non única que te quería?




ray lamontagne.




define biolencia.




saltar dun magritte a un roland barthes sen solución de continuidade e caer nos teus brazos: esa podería ser case a historia da miña vida de non prestarlle atención a tantas outras cousas que…




define suicidio.




define abrazo.




…un meridiano é libro de horas, misal de misa seca. un meridiano é unha derrota imposible polo mar das ausencias (o único mar, o mar da morte e dos fondos de cinza dun gris atroz e atormentado).

(II) AGRESIÓN.7

o peso brutal do meu propio cadáver mentres camiño entre tanta ignorancia, entre tanta ausencia de palabras para describir o mundo, para equilibrar o balance e o balanceo (que vals máis desastrado vou danzando!).




define biolencia… define biolencia, meu amor, como se meteras unha ortiga entre as páxinas do libro de familia e se producira o milagre máis obsceno e inimaxinable.




os meus ollos crueis non deixan de ver naturezas mortas alá por onde pasan, espantos na mirada.




que se nos perde na casa de poe? que se nos perde en nova york? que se nos perde na nosa propia casa enferma e deforme, na nosa casa chea de pequenos sacrificios? que se nos perde nos magritte?

AGRESIÓN.7

no ano 1965 magritte viaxou a nova york e alí quixo visitar a casa de poe. pero esto non é unha pipa, meu amor. apenas un paxaro parecido a un corvo, un paxaro negro derredor da torre de narla (o pan de friol agardando pola súa misa: corpo dun cristo amarelo coma eses lirios que tanto me irritan).




xa sei que todo está escrito, que escribir é un acto obsceno e inútil e que non teño nin unha triste pistola que levar á boca.




existe un merlo que cada mañá canta a súa particular melodía para min sen el sabelo. entre tanto subsista ese imperceptible fío de esperanza teremos unha razón para soportar tantísima dor (enténdeme, meu amor, non teño outro xeito de dicircho, de dicirmo). aquí metido, aquí a medio enterrar nestes versos (que versos?) preñados de chatarra, neste libro apócrifo de chus pato que algún día asinarei co meu sangue vulgar e transparente coma nunha novela de aventuras na que uns nenos embarcan cara ó mapa dunha illa sen nome rodeada de sal e de inmundicias.

SEGUNDA REGRESIÓN

AGRESIÓN.6

unha cadela de frade deambula polo chan da cociña e leva un rumbo que mesmo permite deducir un plan predeterminado de viaxe se non fora porque ó pousarlle o meu pé enriba un case imperceptible crash lle puxo punto e final á súa aventura.




dous corpos impactan sen recato no medio e medio dos restos dunha vella alvariza chea de follas secas. o sexo é unha ruleta rusa e todo xogo produce adición e, por suposto, incalculables desgracias. sen embargo nada detén esa boca que roe os codesos ardentes das túas entrañas.




falei da fotografía? si, claro, eu falo sempre da fotografía; da fotografía como azar, como proxecto escrupulosamente predisposto para atrapar o efémero (non hai outra maneira). pero non resulta fácil andar coa cámara a costas disparando unha e outra vez nos cemiterios (naturezas mortas, meu amor, absolutamente mortas e, sen embargo…).




o amarelo dos lirios irrita. irrítame sen poder explicar a causa.




auschwitz é o nome dunha flor, dun cardo que se eleva coa súa violácea cor no medio e medio das estradas (peter huchel que estás nos ceos), os teus ollos son flores de cardo mirando para auschwitz coma se dun verso (que poucos versos se necesitan para tocar na ferida!) se tratara, coma se dun verso de chus pato se tratara, un verso coa palabra birkenau, un verso vestido de cardo, un descarnado cardo ou verso no que morrer de sede abrasado polos teus ollos asustados, aterrados.




condenado a escribir constantemente o mesmo poema un xa desmedido poema que finalmente non dirá nada senon só a aspiración a dicir nada, ese ourobouros de palabras malditas.



imposible pensar en otra cosa. impensable.

(II) AGRESIÓN.5

(non creas que me esquecín de ti, queridísima chus pato, son así de paranoico ou de túzaro e, de feito, hoxe comprei nínive e non dou atopado m-talá e moito me fode porque é -debe ser- pedra angular e non me abonda charentón nin a ponte das poldras nin heloísa…).




…se poidera saber os nomes! digo todos os nomes, os nomes de cada cousa, de cada ser vivo vexetal ou animal, pero tamén de cada pedra, de cada xeografía e, si, tamén, de cada estrela. un vive buscando os nomes, permanentemente vai detrás deles, sempre á caza, depredando coma un louco coas poutas dun blake e os ollos desquiciados do saturno de goya.




as grallas, meu amor, voan todas derredor da torre de san paio de narla e, a pesar dos anos, a pesar de tanto tempo, as grallas semellan seguir sendo as mesmas e nós somos sempre outros. (unha torre resulta case imprescindible no medio dun poema).



ben sei que non soportas esas dalias amarelas que eu plantei á beira do camiño. flores tuberculosas.

AGRESIÓN.5

brandindo unha anacrónica alabarda preséntaste ante min coroada de anises e cicutas ou acaso non exista diferencia.




sete semanas de baños de asento en auga de ruda e quen sabe xa onde se pode apañar ruda coma naqueles tempos nos que as plantas tiñan cadanseu nome na mirada da xente e a man ía sen esforzo directamente ós seus talos!




a carón do cemiterio permanecen os restos marmóreos dun cristo apeado bruscamente do crucifixo e semella estar facendo un paso de baile se non fora porque os seus pés descansan separados do resto do corpo nun pequeno saínte do receptáculo para as flores onde o deixaron metido probablemente para unha imposible reparación (a resurrección non existe, parece querer dicirnos).




as historias de amor poden morrer de repente entre a facturación da equipaxe e a hora de embarque: velaí o perigo dos aeroportos.

AGRESIÓN.4

o poder da fotografía, si; da imaxe, pero sobre todo da fotografía. unha cámara interpoñéndose entre unha paisaxe e unha mirada (encadrar, manipular co zoom, etc.)…




taxidermista: desecar un pedazo da realidade nunha mensaxe de datos cifrados para ser traducida cun software equis nunha pantalla dun pc ou dun portátil a unha hora impredecible dun almanaque (un almanaque contén reloxos dalinianos deitados sobre os nomes dos días e das noites). si, definir biolencia. biolencia con b, con b de balicia, de bigo, de bentre de silencio.




heriberto bens é chus pato cun xiro de 180° (pero xa dixen que eu son de letras e heriberto bens e chus pato son de ciencias, políticas, si, pero sempre ciencias). os nomes remiten ó antigo testamento ou, cando menos, a un testamento antigo (¿me estás oyendo inútil?).




toda a poesía nunha casete de paquita la del barrio, queridísima chus pato, a non materia atrancando o universo coma se do centro mesmo de bagdad se tratara e un coche bomba… unha actriz dicindo: define biolencia.




a dentadura do proletariado. si, digo ben (escribo o que pretendo): dentadura. roer a realidade, meterlle o dente e facer a revolución en directo no luar, no único luar que pervive en balicia, no luar de gayoso.




…son cardos en flor, pero non sei que tipo de cardo, que tipo de flor. os teus ollos, son cardos en flor os teus ollos mirando lamentablemente.




afirmar que o tempo sempre pon as cousas no seu sitio é aceptar o inaceptable. todo está no seu sitio, esa é a nosa desgraza. en todo caso podemos aceptar que a destempo concedemos méritos ou deméritos que nunca poden ter carácter retroactivo. parches nas conciencias, bálsamos na perspectiva. o mito da ave fénix permite facer voar a imaxinación, non é pouco, tampouco é gran cousa, apenas unha flor de cardo, unha mirada crabuñada e fina coma o instante exacto que divide en dúas partes iguais o día e a noite un mes de marzo calquera nun hemisferio calquera.

PRIMEIRA REGRESIÓN

(II) AGRESIÓN.3

que fas cando nunha aula che preguntan o significado de rupícola e tes que dicir non sabe non contesta? a fin de contas que sabemos? tanto ten non saber o que significa rupícola como sabelo (me estás oyendo inútil?).




que fas cando nunha aula non che preguntan nada? ti falas de corpos escuálidos e de mirada baleira, de corpos que prologan un incendio e non hai quen pregunte, ninguén pregunta.




non hai peor poeta que o que vive nas aulas, sen embargo hai que ser poeta para vivir nas aulas e, por suposto, moi bo ou moi mal poeta para morrer nas aulas. unha aula sen poeta transfórmase en territorio árido no que non existen sombras, n-o-n-e-x-i-s-t-e-n-s-o-m-b-r-a-s, non, non existen sombras. que sombras pode producir a vexetación rupícola na alma, na alma burda e atrofiada do poeta ausente?




sete trompetistas para unha apocalipse… sete trompetistas exceden calquera brass band, calquera mariachi.

AGRESIÓN.3

neste mesmo instante estáse cometendo un crime nalgún lugar do mapa, nalgún lugar dalgún mapa. dende que iniciei este parágrafo (xa non quedan case versos) probablemente van ducias de crimes cometidos. un asasino cégase coa cor do sangue e ensáñase coa súa víctima. o asasino era un cidadán aparentemente normal, afable cos seus veciños, ben visto no seu traballo, etc. como se sabe cando cometer o primeiro crime, o primeiro asasinato?




pois si, unha voz de muller pregunta pola definición de biolencia e aí arranca unha barroca e extraordinaria historia. …todas as historias son, sen dúbida, extraordinarias, por eso esa tamén, por eso tamén.




coma nunha canción de paquita la del barrio acompañada polo guitarrón e o inequívoco son das trompetas do apocalipse. querida chus pato (dous puntos), e se fora esa toda a poesía? pero non, non te preocupes, non quero atreverme a tanto, ou, supoñendo que quixera, que importancia podería ter? querida chus pato, ti que lle dedicas libros a heriberto bens, ti que ben dis como medran os bosques sobre as cidades arrasadas (xúroche que bagdad é un lugar común e non un plaxio, desgraciadamente). querida chus pato, toda a poesía de heriberto bens nunha canción de paquita la del barrio…

AGRESIÓN.2

chupitos de penalti. ceas de fin de curso nas que os chupitos de penalti e o balbordo musical tipo dance cutre ou dance a secas se impón entre as luces intermitentes que fan cambiar o espectáculo visual dun antro calquera a unha hora calquera dunha noite calquera dun final de curso calquera.




a adolescencia sempre foi ó fin e ó cabo un chupito de penalti.




peter handke nunha ruinosa abadía recibindo a un don juan en decadencia e, por outro lado, fora ou non fora peter handke senon o narrador, un narrador, un narrador que gosta de cociñar con paciencia e cariño e que relata minuciosamente cada acontecemento que o entorno natural lle ofrece: árbores, esas herbas que a min me fan un salvaxe e que a el (ó narrador, a peter handke se é o caso e, en última instancia sempre é o caso) lle dan prestancia e cultura, flores (espuelas de caballero que eu non sei traducir mentalmente en imaxes e que non quero ir á rede para destrozar cos datos precisos a miña fantasía)…




a voz dunha muller cantando, cantándome… as voces das mulleres son o espectáculo máis fermoso de cada primavera. as voces. onde se perden todas esas voces que un día surcaron as nosas vidas para facelas necesarias, para xustificalas? onde van esas voces, esas voces de muller?




atentado con coche bomba no centro de bagdad. gañará a liga o madrid ou o barça? o que domine o centro levará o gato á auga… gato escaldado… a sabedoría popular ten moito de felina. pero quen carallo pode ter un coche en bagdad a estas alturas do desastre? …o prezo dos seguros en bagdad, velaí un tema para poñer os pelos de punta (índice dow jones para que jaimito faga un pareado ou adosados a moreas: servicio de grúa, danos a terceiros, a todo risco, etc.).




calcular canto tempo tarda un obús de última xeración en percorrer a distancia que separa bagdad de damasco se no meridiano de greenwich son as 00:00 horas de calquera día de calquera mes (excepto ramadán). non son precisos máis datos porque se trata, obviamente, dun problema meramente filosófico e non matemático, ou, con certa precisión, metafísico e non lóxico, pero si loxístico, ou sexa, absurdamente lírico e por tanto oposto per se a toda xeometría euclidiana (cando menos).

(II) AGRESIÓN.1

define biolencia… así a actriz. pero é falso, non foi exactamente así, non. debo confesar que o b desta miña biolencia non… ou si, ou se cadra si, se cadra foi precisamente esa actriz a que me indicou o b. a similitude e a diferencia entre o b e o q: un xiro de 180° (creo: son
de letras, claro que o b e o q son letras…).




querida chus pato, sabes ti se a actriz que dicía ‘define biolencia’… o nome, o seu nome (esas herbas, eses miles de herbas)?

AGRESIÓN.1

‘define biolencia’, dille (di) a actriz metida no seu papel que é o papel dunha actriz…




chus pato cun seu poema no abcd dun sábado calquera (non quero comprobar en cal) do mes de maio e, tan chus pato coma sempre, falando (escribindo) sobre o que escribe chus pato e metendo (meténdose en: pero non é posible) auschwitz tal vez birkenau.




camiñar. camiñar polas corredoiras que aínda quedan sen asfaltar e ir vendo como a natureza rebentou, como son miles as herbas, das que non sei o nome, que me fan a min salvaxe… pero aí están tamén os estalotes poñendo esa cor de alivio, os bieiteiros coa súa absoluta e impresionante floración dun branco de exactas harmonías, os aligustres cos seus pequenos e tamén brancos acios floridos, as abrótegas remitindo á infancia, remitíndome a min á miña infancia e, querida e sen embargo descoñecida chus pato, a esa palabra castelá que tanto me chamou a atención cando na miña adolescencia lin seguramente sen entender moi ben ‘el extranjero’ de camus: asfódelo (un camus, por certo, co que bato nunha cita que del fai no libro que teño estes días entre mans, unha recopilación de ensaios de virilio, en fin, algo anecdótico aquí e agora, ou non).




sempre me queda a inseguridade de ter comezado polo principio. como se pode saber que cando un comeza o fai por onde hai que comezar, digamos, por exemplo, un poemario? como sabe chus pato por onde debe iniciar un poemario ou, máis simple: un poema; como saber cal é o primeiro verso (xa non existen apenas versos) dun poema?

OEUV

Un ovo pode ser perfectamente un punto de partida. Da derradeira etapa da viaxe xa sabemos.

Entre ambos momentos queda trazar o segmento (trazármonos).

Así (con esta escandalosa biolencia).